การจำแนกประเภทของผ้าพันแผลแบบยืดหยุ่น

ผ้าพันแผลยืดหยุ่น ฟิล์มรูรับแสง สามารถจำแนกตามการใช้งานและประสิทธิภาพของผลิตภัณฑ์ ผ้าพันแผลแบบแข็งส่วนใหญ่จะใช้สำหรับการตรึง โดยที่ความแข็งแกร่งหมายถึงความสามารถของผ้าพันแผลในการต่อต้านการขยายตัวของกล้ามเนื้อเมื่อหดตัว ขึ้นอยู่กับการหดตัวแบบยืดหยุ่นของวัสดุที่ใช้ในการก่อสร้าง ยิ่งเส้นพุ่งมีขนาดกะทัดรัดและมีเส้นใยยืดหยุ่นน้อยกว่า ผ้าพันแผลก็จะยืดได้สั้นและมีความแข็งแกร่งมากขึ้น

ความแข็งแกร่งของผ้าพันแผลสามารถวัดได้ด้วยวิธีง่ายๆ ประหยัด และทำซ้ำได้ และแสดงด้วยดัชนีต่างๆ ซึ่งการศึกษาคือ "ดัชนีความแข็งแบบคงที่" ซึ่งเป็นความแตกต่างระหว่างความดันที่กระทำในสิ่งมีชีวิตโดยผ้าพันแผลบนพื้นผิว ของขายืนและนอน หากความแตกต่างของความดันนี้มากกว่า 10 แสดงว่าผ้าพันแผลเป็นแบบแข็ง ความแข็งหมายถึงการเพิ่มขึ้นของแรงกดของผ้าพันแผลที่เกิดจากความต้านทานของผ้าพันแผลโดยเพิ่มขึ้น 1 ซม. ในเส้นรอบวงของแขนขา

ความยืดหยุ่นและความสามารถในการขยายได้เป็นลักษณะสำคัญสองประการของผ้าพันแผลแบบบีบอัด ความยืดหยุ่นหมายถึงความสามารถของผ้าพันแผลในการคืนรูปแบบเดิมหลังจากการยืดออก เนื่องจากการเพิ่มเติมของเส้นด้ายยางยืดในทิศทางตามยาวของผ้าพันแผล แรงที่ใช้ในการยืดพลังงานการเปลี่ยนรูปของผ้าพันแผลบ่งบอกถึงพลังยืดหยุ่นหรือแรงดึง ความสามารถของผ้าพันแผลในการรักษาความตึงและแรงกดที่ผ้าพันแผลขึ้นอยู่กับคุณสมบัติของอีลาสโตเมอร์ ซึ่งจะขึ้นอยู่กับเส้นด้ายและวิธีการสร้างเนื้อผ้า

ความสามารถในการขยายหมายถึงความสามารถของผ้าพันแผลในการยืดตัวเมื่อถูกยืดออก วัดโดยความยาวของผ้าพันแผลเมื่อใช้แรง 10 นิวตันต่อความสูง ซม. และแสดงเป็นเปอร์เซ็นต์ของความยาวที่เหลือ เมื่อขยายออกไปแล้ว โครงสร้างทางกายภาพของผ้าพันแผลจะป้องกันไม่ให้ยืดออกอีก เงื่อนไขนี้เรียกว่า "การล็อค" ตามการจำแนกประเภทของ Stemmer ผ้าพันแผลแบบยืดสั้นควรล็อคเมื่อยืดออกได้ถึงร้อยละ 70 (ควรเป็นร้อยละ 30–40) ในขณะที่ผ้าพันแผลแบบยืดยาวควรล็อคเกินร้อยละ 140 เนื่องจากมีประวัติศาสตร์และประเพณีอันยาวนานตามลำดับ ประเทศที่พูดภาษาเยอรมันได้นำมาตรฐานที่แตกต่างจากที่ใช้ในอังกฤษมาใช้ มาตรฐานเยอรมันแบ่งประเภทวัสดุพันผ้าพันแผลเป็นประเภทต่อไปนี้